Ηλεία: «Γολγοθάς» 15 ετών και οι νεκροί ψάχνουν δικαίωση!
Βαθειά πληγή ναι, παλιά όχι. Παραφράζοντας τον στίχο του τραγουδιού, η εφημερίδα «Πελοπόννησος» ρίχνει φως στον απίστευτο Γολγοθά των 15 χρόνων, που βιώνουν οι πυρόπληκτοι πολίτες του νομού Ηλείας, των οποίων οι ζωές έγιναν στάχτες το μαύρο καλοκαίρι του 2007. Το αρχικό ισχυρό σοκ από την είδηση για τις δεκάδες ζωές που χάθηκαν στις φλόγες, διαδέχθηκε ο φόβος και η αγωνία για το αύριο, που, όπως φαίνεται, ακόμα και σήμερα αυτό το αύριο δεν ήρθε ποτέ.
Καμένη γη άφησε πίσω του ο μαύρος Αύγουστος του 2007.
Δεκαπέντε χρόνια μετά, οι αποζημιώσεις για τους νεκρούς των πυρκαγιών, που έχει επιδικάσει η Ελληνική Δικαιοσύνη, δεν έχουν δοθεί στους συγγενείς τους. Η οικονομική βοήθεια του 2007 δεν δόθηκε ποτέ σε αυτούς που πραγματικά υπέστησαν ζημιές, ενώ η τρίτη δόση των κρατικών αποζημιώσεων προς τους αγρότες «εξανεμίστηκε», μέσα σε μία νύχτα.
Χιλιάδες αγροτικές και δασικές εκτάσεις αποψιλώθηκαν από τις φλόγες.
Για την πλειοψηφία κατοίκων, το ανθρώπινο δράμα που προκάλεσαν οι πυρκαγιές του 2007, ακολούθησαν «πέτρινα χρόνια», με την νέα γενιά να φεύγει απ’ τον τόπο της. Την τριετία 2015 με 2018 κάποιοι κατάφεραν να φέρουν σχεδόν στην προ του 2007 κατάσταση τα κτήματά τους, αποκομίζοντας ένα αξιοπρεπές εισόδημα. Δυστυχώς, κάποιοι απ’ αυτούς κάηκαν για δεύτερη φορά το καλοκαίρι του 2021.
Ακόμη και σήμερα, στο Δήμο Ζαχάρως έρχονται καταδικαστικές αποφάσεις για το Ελληνικό Δημόσιο, για να γνωμοδοτήσει θετικά ο Δήμος, ώστε να μπορέσουν και οι άνθρωποι που έχασαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα να πάρουν τις αποζημιώσεις που επιδίκασε η Ελληνική Δικαιοσύνη.
«Ο Δήμος, δεκαπέντε χρόνια μετά, δεν έχει κάνει τίποτα», λέει στην «Π» ο Χρήστος Γιαννόπουλος, γεωργός από τη Ζαχάρω, ο οποίος υπήρξε «θύμα» των φονικών πυρκαγιών του 2007. Αποτέλεσμα της απραξίας αυτής είναι ακόμη και σήμερα, οι συγγενείς των θυμάτων να μην έχουν λάβει τις αποζημιώσεις. «Εμάς κάηκαν οι περιουσίες, αλλά σε άλλους συμπατριώτες μας και στη Ζαχάρω και σε ολόκληρο το νομό κάηκαν προσφιλή τους πρόσωπα και οι οικογένειες ακόμη θρηνούν», είπε στην «Π» ο κ. Γιαννόπουλος.
Έκοψαν αποζημιώσεις
Οι αποζημιώσεις που δόθηκαν μετά τις πυρκαγιές του 2007 -για την καταστροφή στο φυτικό και ζωικό κεφάλαιο- όχι μόνον ήταν πενιχρές, αλλά υπήρξαν αγρότες που δεν τις πήραν ποτέ. «Κάποιοι συνάδελφοι, λόγω των χρονοβόρων διαδικασιών, δεν πρόλαβαν να λάβουν το σύνολο των αποζημιώσεων που αρχικά είχε εκτιμηθεί απ’ τον ΕΛΓΑ», δηλώνει στην «Π» ο κ. Γιαννόπουλος. Μετά τις εκλογές του 2007, η γνωστή σε όλους τρίτη δόση των αποζημιώσεων για τις καταστροφές, δεν δόθηκε ποτέ στους αγρότες. Οι ίδιοι, όπως δηλώνουν στην «Π», ακόμη και σήμερα- 15 χρόνια μετά τις φονικές πυρκαγιές του 2007- δεν μπορούν να φέρουν στο αρχικό στάδιο τις καλλιέργειές τους, πληττόμενοι από πολλούς παράγοντες, όπως τα καιρικά φαινόμενα, τα υψηλά κόστη κ.α..
Οι περισσότερες από τις καμένες καλλιέργειες δεν έχουν αποκατασταθεί.
Επικίνδυνα κορμοδέματα
Μετά την πύρινη κόλαση, η φύση στο μεγαλύτερο ποσοστό αναβλάστησε από μόνη της. Τα κορμοδέματα που στήθηκαν, ως αντιπλημμυρική προστασία, έγιναν ο χειρότερος εφιάλτης για τις τοπικές κοινωνίες. «Με την πάροδο των ετών, σάπισαν και τώρα με τις βροχές και τη μη ολοκληρωτική ανασύσταση των καμένων δασών, τα νερά της βροχής έχουν ως δραματική συνέπεια να συμπαρασύρουν τα σαπισμένα κορμοδέματα μαζί με το χώμα που είχαν συγκρατήσει και να γίνονται πλημμύρες στον κάμπο. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να πνιγόμαστε συνέχεια», είπε στην «Π» ο κ. Γιαννόπουλος, μιλώντας για την ευρύτερη περιοχή της Ζαχάρως.
«Χωρίς εισόδημα 8 με 10 χρόνια – Άλλοι κάηκαν, άλλοι αποζημιώθηκαν»
Ο ανταποκριτής της «Π» στην Ηλεία Πέτρος Γκίστης με τον αγρότη Νίκο Βασιλοπουλο.
Μετά την καταστροφή του 2007, ο αγρότης απ’ την κοινότητα της Καυκανιά, Νίκος Βασιλόπουλος, είπε στην «Π», ότι μόλις πριν τρία χρόνια ξεκίνησε να συλλέγει ελιές, όπως πριν το 2007. Δηλαδή χρειάστηκαν τουλάχιστον 8 με 10 χρόνια να φέρουν τις εκμεταλλεύσεις τους σε ένα στοιχειώδες επίπεδο.
«Από το 2007 και ύστερα, τα χρόνια ήσαν και εξακολουθούν να είναι δύσκολα. Ήρθε η οικονομική κρίση, οι επιδοτήσεις κόπηκαν στο μισό. Από το 2007 και μετά βιώνουμε συνθήκες εξαθλίωσης», αναφέρει ο κ. Βασιλόπουλος, σημειώνοντας ότι το χωριό του είναι καθαρά αγροτικό και ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις. Το χωριό κάηκε και το 2007 και το 2021. Σύμφωνα με τον κ. Βασιλόπουλο, το 2007 η κρατική οικονομική βοήθεια δεν δίνονταν εκεί που έπρεπε να δοθεί.
«Την χορηγούσαν οπουδήποτε αλλού και όχι εκεί που έπρεπε. Αποκορύφωμα αυτής της παραδοξότητας ήταν την τελευταία δόση της αποζημίωσης για τις πυρκαγιές του 2007 να μην την πάρουμε ποτέ», όπως είπε. Ο ίδιος ζει σε επανάληψη τον εφιάλτη, καθώς υπήρξε εκ νέου θύμα των πυρκαγιών το καλοκαίρι του 2021. Στο χωριό του κάηκαν το περασμένο καλοκαίρι σπίτια, αποθήκες και καλλιέργειες. Ακόμα και σήμερα, δεν έχει εκτιμηθεί η ζημιά στις καλλιέργειες.
ΚΑΥΚΑΝΙΑ:Απανωτό και τελειωτικό χτύπημα
Από τις πυρκαγιές του 2007 χρειάστηκαν τουλάχιστον από 5 έως 7 χρόνια ώστε να ελαιόδεντρα να μπορέσουν να αναπληρώσουν τη χαμένη παραγωγή, να δώσουν εισόδημα, εξηγεί στην «Π» ο παραγωγός από την Καυκανιά, Γιώργος Ρηγόπουλος. Οι πυρκαγιές του 2021, σύμφωνα με τον ίδιο, ήρθαν ως απανωτό-τελειωτικό χτύπημα. Ακολούθως εστίασε στην αδικία που συντελείται σήμερα, φέρνοντας ως παράδειγμα την πυρόπληκτη Εύβοια.
«Εχει προτεραιότητα, εμείς όχι. Είναι λάθος, όλοι πρέπει να τύχουμε της ίδιας αντιμετώπισης», λέει στην «Π». Ο ίδιος βλέπει το χωριό του να μαραζώνει καθώς οι νέοι φεύγουν αναζητώντας μια καλύτερη μοίρα. «Το επάγγελμα γίνεται ασύμφορο με αποτέλεσμα και εμείς οι ίδιοι οι γονείς να λέμε στα παιδιά μας να φύγουν, για να ζήσουν κάπου αλλού καλύτερα», αναφέρει με βαριά καρδιά.
ΧΕΛΙΔΟΝΙ: «Μας χρωστάνε ακόμη χρήματα…»
Δεκαπέντε χρόνια μετά την «κόλαση του Δάντη», υπάρχουν ακόμα αγρότες στους οποίους χρωστούν χρήματα από τις αποζημιώσεις. Μία εκ των περιπτώσεων αυτών, είναι ο Μαρίνος Μιχαλόπουλος από την κοινότητα του Χελιδονίου, λίγα χιλιόμετρα μακριά από την Ολυμπία. «Μας χρωστάνε ακόμη χρήματα από το 2007. Δεν τα πήραμε ποτέ», δηλώνει ο κ. Μιχαλόπουλος αφοπλιστικά στην «Π», χαρακτηρίζοντας την οικονομική στήριξη που δόθηκε μετά τις πυρκαγιές, ως ανεπαρκή.
Η τραγική ειρωνεία για τον ίδιο είναι ότι φέτος το καλοκαίρι, οι ελαιώνες του κάηκαν και πάλι. «Είμαστε στο Φλεβάρη και δεν έχουμε λάβει προκαταβολές για τις φωτιές του 2021, για τις απώλειες σε φυτικό κεφάλαιο και αγροτικό εξοπλισμό», είπε. Ο ίδιος, περιγράφοντας στην «Π» τον Γολγοθά που βιώνει, εξηγεί ότι μετά τις πυρκαγιές του 2007, τα ελαιόδεντρα ξεκίνησαν να αποδίδουν την περίοδο του 2015 με 2017 και να φέρνουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα, για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια του. «Από το 2007 και μέχρι τουλάχιστον το 2015 αιμορραγούσα. Και πάνω που καταφέραμε να φτιάξουμε τα δέντρα μας, καήκαμε και πάλι. Εγώ πάλι θα πρέπει να περιμένω 15 χρόνια για να μπορέσω να έχω ένα αξιοπρεπές εισόδημα», ανέφερε στην «Π» ο κ. Μιχαλόπουλος.
ΜΠΙΣΚΙΝΙ: «Οι περιουσίες δεν έχουν αποκατασταθεί»
Στα νότια της Ηλείας, στο Μπισκίνι της Ζαχάρως, η «Π» συνάντησε τον ελαιοπαραγωγό, Γιώργο Βασιλόπουλο. Οι περιγραφές του, για το τι ακολούθησε μετά το ολοκαύτωμα του 2007, είναι μελανές.
«Πέρα από την απώλεια των συνανθρώπων μας, η καταστροφή του 2007 στη Ζαχάρω ήταν ανεπανόρθωτη, οι περιουσίες δεν έχουν αποκατασταθεί. Το βασικό εισόδημα της περιοχής ήταν οι ελιές. Κάηκαν σε μεγάλο βαθμό. Αυτά που έδωσε η πολιτεία από την πλευρά της ήταν μηδαμινά, σε σχέση με την καταστροφή. Οι αποζημιώσεις που λάβαμε, κάλυψαν μόνον την απώλεια εισοδήματος για δύο χρόνια. Αυτά ήταν ψίχουλα, αν αναλογιστείτε ότι ένα ελαιόδεντρο για να αποκατασταθεί χρειάζεται μια 15ετία. Ο κόσμος είναι μόνος του και παλεύει».
Η φτώχεια που προκάλεσαν οι πυρκαγιές του 2007, όχι μόνο παραμένει, αλλά έγινε πιο έντονη, συνεπικουρούμενη από την οικονομική κρίση και το κόστος για την συντήρηση των καλλιεργειών. Από τις πυρκαγιές του 2007 και ύστερα, τα πράγματα γίνονται όλο και πιο δύσκολα κάθε μέρα.
ΕΒΕ: Η… αρπαγή του Ταμείου Μολυβιάτη
«Η Ηλεία βρίσκεται στο 2007», με αυτή τη φράση περιγράφει συμπυκνωμένα τη σημερινή κατάσταση, ο πρόεδρος του Επιμελητηρίου, Κώστας Νικολούτσος. Η «καμένη γη», ακόμη και σήμερα, 15 χρόνια μετά τη σύγχρονη τραγωδία που βίωσε ο τόπος, αποτελεί τον κανόνα στον κλάδο του επιχειρείν.
«Πολλές από τις επιχειρήσεις, αν όχι οι περισσότερες, που έλαβαν μετά τις πυρκαγιές του 2007 τα περίφημα πυρόπληκτα δάνεια με εγγυητή το Ελληνικό Δημόσιο, ”στραγγαλίζονται” απ’ αυτόν τον δανεισμό», λέει στην «Π» ο κ. Νικολούτσος. Αυτά τα δάνεια λειτουργούν ως «λαιμητόμος» για πολλούς επιχειρηματίες, που ακόμα και σήμερα, 15 χρόνια μετά, αιμορραγούν.
Παρά την οικονομική ύφεση και την πανδημία του κορονοϊού, όπου έριξε στα τάρταρα την επιχειρηματική δραστηριότητα, τα πυρόπληκτα δάνεια απαγορεύεται να ρυθμιστούν. «Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, να υπάρχει σήμερα κίνδυνος επιβίωσης για εν λειτουργία επιχειρήσεις», τόνισε ο πρόεδρος του ΕΒΕ Ηλείας.
«Θα μπορούσε να είχε αλλάξει η φυσιογνωμία του νομού», απάντησε στην «Π» ο πρόεδρος του ΕΒΕ Ηλείας, Κώστας Νικολούτσος, όταν η συζήτηση ήρθε στο περίφημο Ταμείο Μολυβιάτη, τις οικονομικές δωρεές ιδιωτών, δηλαδή, που δόθηκαν για την ενίσχυση των πυρόπληκτων της Ηλείας του 2007. Τα χρήματα του Ταμείου χάθηκαν εν μια νυκτί, με αποτέλεσμα η οικονομική βοήθεια να μην φθάσει στους πυρόπληκτους.
«Τα χρήματα αυτά, που οι ιδιώτες έδωσαν, για να ενισχύσουν το έργο της αποκατάστασης και ανακούφισης των θυμάτων των πυρκαγιών, αντιμετωπίστηκαν και εκταμιεύτηκαν ως κρατικό απόθεμα», δηλώνει στην «Π» ο κ. Νικολούτσος. Κανείς, ωστόσο, μέχρι σήμερα, δεν γνωρίζει το ακριβές ύψος των δωρεών, καθώς και το πόσα και πού δόθηκαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια